นิทานอีสป "มดแดงกับนกพิราบ"

มีมดแดงตัวหนึ่งกำลังหิวน้ำมาก มันจึงไต่ลงไปกินน้ำที่ริมตลิ่ง แต่ไม่ทันระวังทำให้มันพลาดลื่นตกลงไปในน้ำ

ระหว่างนั้นมีนกพิราบบินผ่านมาพอดี มดแดงจึงร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ “ช่วยด้วย!! ช่วยข้าด้วย”
นกพิราบจึงคาบใบไม้โยนลงไปในน้ำ มดแดงรีบไต่ขึ้นใบไม้ แล้วลมก็พัดพาใบไม้ไปริมตลิ่ง

จนมดแดงสามารถไต่ขึ้นฝั่งได้ทำให้มดแดงรอดตาย มดแดงซึ้งในความช่วยเหลือของนกพิราบมาก

แล้ววันหนึ่งนกพิราบได้ออกไปหากิน มันกำลังจิกหนอนอยู่โดยไม่ได้ระวังตัว ขณะนั้นมีนายพรานผ่านมาเห็นเข้า นายพรานจึงหยิบธนูเล็งจะยิงนกพิราบ

มดเห็นเหตุการณ์ จึงรีบวิ่งไปกัดที่เท้านายพราน นายพรานเจ็บข้อเท้าจึงเอามือปัดมดกระเด็นไป
ทำให้นายพรานเสียจังหวะ ลูกธนูจึงพลาดไม่ถูกนกพิราบ

“ขอบใจมากนะ พ่อมดน้อย” นกพิราบกล่าวขอบคุณ เจ้ามดน้อยได้ช่วยนกพิราบเป็นการตอบแทนบุญคุณ ที่นกพิราบได้เคยช่วยไว้ในครั้งก่อน

นกพิราบ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายของคนดี ผู้ที่ทำความดีไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่…สักวันย่อมได้รับสิ่งดีดี…ผลดีตอบสนองเสมอ