นิทานอีสปเรื่อง "เด็กเลี้ยงแกะ"

นิทานอีสปเรื่อง "เด็กเลี้ยงแกะ"

ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ทุกเช้าเด็กเลี้ยงแกะจะต้องคอยต้อนฝูงแกะออกไปหากินที่เนินเขาทุกวัน 

หน้าที่ของเขาคือต้องนั่งเฝ้าแกะขณะกินอาหาร และป้องกันอันตรายจากหมาป่า เป็นอย่างนี้ทุกวันจนเขาเริ่มเบื่อหน่ายกับความซ้ำซากจำเจ 

แต่วันนี้ขณะกำลังเฝ้าแกะอยู่นั้นเขาก็พลันนึกอะไรแผลงๆขึ้นมาได้...แล้วก็เริ่มแผนการของเขาทันที

เขารีบเดินกลับไปยังหมู่บ้านพร้อมกับตะโกนร้องบอกชาวบ้านว่า  “ช่วยด้วย…ช่วยด้วย… มีหมาป่าเข้ามากำลังจะกินแกะแล้ว” 

เมื่อชาวบ้านได้ยินดังนั้นต่างก็รีบคว้าอาวุธไว้ในมือแล้วรีบวิ่งไปยังเนินเขาด้วยกลัวว่าหมาป่าจะกินแกะไปจนหมด

แต่เมื่อกลุ่มชาวบ้านวิ่งมาถึงก็ไม่พบหมาป่าแม้แต่ตัวเดียว  

เด็กเลี้ยงแกะแอบหัวเราะในใจแล้วบอกว่า “เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้นี่นา พวกท่านคงมาช้าไป สงสัยว่ามันคงจะวิ่งหนีไปแล้วแหละ 555” 

ชาวบ้านได้แต่ยืนงง และรู้ว่าพวกตนนั้นถูกเด็กเลี้ยงแกะหลอกเสียแล้ว

ชาวบ้านต่างโมโหที่โดนเด็กเลี้ยงแกะหลอกให้เสียเวลาทำงาน เดินโกรธลงจากเนินเขาไป

ส่วนเด็กเลี้ยงแกะนั้นได้ใจและสนุกกับการที่ชาวบ้านนั้นหลงเชื่อตนซึ่งเป็นเพียงแค่เด็ก หลังจากนั้นมาก็ยังคงหลอกชาวบ้านซ้ำอีก 2-3 ครั้ง

จนวันหนึ่งที่เด็กเลี้ยงแกะกำลังเฝ้าแกะอยู่เช่นเคย  จู่ๆ ก็มีหมาป่าออกมาวิ่งไล่จับแกะเข้าจริงๆ 

เด็กเลี้ยงแกะจึงรีบตะโกนบอกความจริงแก่ชาวบ้าน “ช่วยด้วย…ช่วยด้วย… มีหมาป่ามาจับแกะกินแล้วจริงๆ นะ” 

แต่ไม่ว่าเขาจะตะโกนจนเสียงแหบแห้งเพียงใด คราวนี้ชาวบ้านกลับไม่มีใครสนใจเขาแม้แต่เพียงคนเดียว 

คติสอนใจจากนิทานอีสปเรื่องนี้:

“คนที่มักหรือชอบพูดโป้ปดมดเท็จ เมื่อถึงคราวพูดจริงก็ยากที่จะมีใครเชื่อ”